Vanaf nu zit ik niet op zangles, maar op Vocal Gym

Onlangs borrelde er een gedachte bij me op. Ik besefte ineens- tussen de zangoefeningen door- dat (leren) zingen veel gelijkenissen kent met fysiek sporten. En toen die gedachte eenmaal daar was, ging ik automatisch nog meer paralellen zien. Dat werkte ontzettend bevrijdend (waarom vertel ik verderop in mijn blog). Ik wil het daarom nog scherper stellen; zingen is een sport. 

 

Zingen is een sport, want net zoals bij het beoefenen van (mijn favorieten) atletiek, boksen of yoga doe je wat warming-up oefeningen om de spieren (oftewel de stembanden) wakker te maken. Je bereidt ze voor op het echte werk. Vervolgens merk je algauw: hoe harder je traint (lees: hoe meer je de toonladder op en af klimt) hoe warmer je het krijgt. Ben je echt fanatiek bezig, dan ben je zelfs geneigd om- naarmate het zweet uitbreekt- wat kleding uit te trekken. Je hart gaat sneller kloppen, de adrenaline gaat stromen en bet your life dat er momenten zijn dat je buiten adem raakt.

 

Oefening baart kunst en rust roest

Je ervaart ook- net zoals bij fysiek sporten- dat veel herhalen loont. Je leert steeds beter en verantwoord zingen naarmate je vaker oefent. Uiteraard wel met beleid en voorzien van de juiste aanwijzigen. Nog een overeenkomst: als je lang niet in de sportschool bent geweest, is het niet heel gek dat je conditie, lenigheid en spierkracht  achteruit gaan. Of erger: misschien wel tot onder het nulpunt zijn gedaald op het moment dat je het trainen weer oppakt. Hetzelfde geldt voor zingen. Rust roest. Geloof me: ik kan hiervan mee praten.

 

Blessures, gelukstofjes en Olympische Spelen

Net als sporters lopen zangers (helaas) het risico blessures op te lopen als ze veel van zichzelf vragen. Bij beiden komen geluksstofjes vrij in de hersenen (endorfine) als zij in actie komen en dit is zo verslavend dat zij in actie willen blijven komen. Opnieuw en opnieuw. In de zangwereld bestaat zelfs een equivalent voor de Olympische Spelen: Het Eurovisie Songfestival. Ok toegegeven: het komt in de buurt. Zanger Waylon zei er eind vorig jaar tegen de AVRO-TROS in ieder geval over: “Voor mij voelt het Songfestival als de Olympische Spelen (...) je stopt ook niet als je 1 keer goud, zilver of brons hebt gewonnen”  

 

Kijk, na zoveel gelijkenissen te hebben gezien met de fysieke sport kan ik die uitspraak volledig begrijpen. 

 

Vocal Gym

Dus... vanaf nu ga ik niet meer tweewekelijks naar zangles, maar naar Vocal Gym. Ik ga op pad met mijn sporttas met onder andere een waterflesje, deodorant en mijn telefoon met workout app (lees: dictafoon functie). En Muriel van Dinteren is vanaf nu de personal trainer die mij aanmoedigt, roept langs de zijlijn, vocale aanwijzingen, oefeningen en advies geeft.

 

Tot slot: ik mag misschien een beetje doordraven, maar het belangrijkste wat ik met dit alles wil zeggen en delen is dit: het inzicht (zingen is een sport) helpt mij in het zangproces om mild te zijn en sportief te blijven naar mezelf. Op sommige dagen gaat het goed en zing ik de sterren van de hemel. Op andere dagen schrik ik van mijn eigen stemgeluid. You win some, you lose some, dat is gewoon hoe het met sporten werkt. Als je maar blijft doorgaan! Een gedachte die meer bevrijdt bestaat niet.