Aaarghh...ik heb hoogtevrees!

 

Ik gaf het in mijn eerste blog al aan: ik wilde op zangles als cadeautje aan mezelf. Toch kreeg ik- direct na de proefles bij Muriel- cold feet. Dat lag volledig aan mij. Ik houd van zingen, maar hield zingen eigenlijk nog wel van mij?   

 

Ik had al langer het gevoel dat het zingen mij minder goed af ging, in vergelijking met mijn jongere jaren. Het was alsof mijn stembanden en alle spiertjes in dat gebied stijf waren geworden. Adlibs gingen niet zo soepel meer. Mijn hogere noten kreeg ik er met pijn en moeite uit. Of erger: ik produceerde zo’n treurig, rasperig geluid. Bekend met de animatiefilm Happyfeet? Nou dat dus. Ik klonk als Mumble 🤣🤣 

 

Verkeerd stemgebruik

Dat mijn stem niet meer volledig deed wat ik wilde, was totaal nieuw voor mij. Ik zong voorheen altijd zorgeloos en deze verandering baarde me zorgen. Ik ben zelfs naar de kno-arts gegaan om te onderzoeken of ik niet van die enge knobbels of poliepen op m'n stembanden had. Maar dat was gelukkig niet het geval. Het bleek neer te komen op verkeerd stemgebruik.

Bang voor hoge noten

Toch duurde het- om verschillende redenen- nog zo’n twee jaar voordat ik bij Muriel terecht kwam voor zanglessen. Wat deed ik in de tussentijd? Hoge zangpartijen zoveel mogelijk vermijden. Ik noem het hoogtevrees. Yes, I said it: ik ben bang geworden voor de hoge noten. En die angst zit er dus nog steeds. Tegenwoordige tijd. Dat gaat uiteraard niet 1,2,3 weg. Ik weet ook dat het iets psychologisch is. Het is precies de reden waarom ik cold feet kreeg na die proefles. Het was dat bekende hinderlijke stemmetje in mijn hoofd dat onophoudelijk zei: “Ga je hier echt aan beginnen?” “Dit is een lastige weg die je inslaat...” “Kun je dit eigenlijk wel?”

 

 F* it, ik kan dit wel

En ik doe het ook. JAWEL. De afgelopen keren ben ik tijdens zangles al ontelbare keren in ademnood gekomen. Terwijl ik tijdens oefeningen steeds hoger de toonladder op kruip ben ik duizelig, oververhit en heb ik zuurstoftekort. Ik noem het hoogteziekte. Ja, ik voel zelfs hoofdpijnen opkomen. Maar het maakt niet uit. Het helpt ook dat Muriel hier bemoedigend op reageert: “Het is heel normaal dat je je zo voelt hoor”, zegt ze. “Je lichaam en je stembanden zijn gewoon niet meer gewend dit te doen. Als je de hoogte in gaat heb je meer lucht en zuurstof nodig en je weet nog niet hoe je daarmee moet spelen...” (Ze legt ook uit dat dit te maken heeft met resonantie- daarover een volgende keer meer)

 

Het klopt helemaal. Ik weet nog niet precies wat ik aan het doen ben, maar ondertussen merk ik wel dat ik hoogten bereik, waar ik in geen tijden ben geweest. Helemaal mooi klinkt het nog niet, but hey, it's a start. “Weet je hoe hoog je nu zit?” vraagt Muriel enthousiast. “Dit is een hele hoge C!”

 

Ok dan. En nu ga ik de top bereiken ook.