Het einde van de zomer nadert. En heel toepasselijk- terwijl de ochtend elke dag later doorschemert en elke avond net ietsje eerder valt, sluit ik in gedachten ook een waardevol muzikaal seizoen af.
Nieuwe tijden- in de breedst mogelijke zin- zijn op komst. Die brengen een dubbel gevoel met zich mee. Een vleugje onbestemdheid gecombineerd met sprankelfrisse hoop. Dit gevoel ken ik goed. Van de overgang naar een nieuw schooljaar bijvoorbeeld. Een nieuw schooljaar met andere docenten en studiegenoten.
Met uitdagendere lesstof. Met verwachtingen, kansen en uitdagingen die zich niet eerder hebben voorgedaan.
Verschuiving
Uiteraard is deze situatie niet één-op-één door te vertalen naar mijn muzikale journey. Er is niet letterlijk sprake van een nieuw school- of lesjaar. Ik zie de vocal gym sessies met Muriel en alles wat daarbij komt kijken vooral als doorlopend proces. Zonder duidelijk eindpunt. Toch zijn er veel overeenkomsten. Ik merk dat er langzaam iets verschuift. Misschien zijn het de lessen die technisch moeilijker zijn geworden sinds Muriel terug is van vakantie. Ze is kritischer. Ze wil doorpakken en voortborduren op waar we de afgelopen maanden aan werkten. Dat komt mooi uit, want dat wil ik ook. Onlangs gaf ze tijdens mijn oefeningen toe: ‘Maanden geleden had ik gezegd dat wat je doet goed is, want het was goed voor dat moment, maar nu wil ik verder.’ Om mij direct daarna een hart onder de riem te steken: ‘Raak niet ontmoedigd!’
Tussentijdse balans opmaken
Haar houding heeft misschien ook wel bijgedragen aan een nieuw gesprek dat ik sinds kort met mezelf voer. Een gesprek van reflectie en evaluatie. Wat is de afgelopen zeven maanden op vocaal vlak goed gegaan en wat verdient de aandacht? Wat heb ik bereikt en waar wil ik de laatste maanden van het jaar naar toe? Een ding is zeker: ik ben heel tevreden over de tussentijdse balans die ik nu mag opmaken.
Aangemoedigd
De afgelopen maanden heb ik (solo) opgetreden, geleerd van de performances van anderen en meegewerkt aan een studiosessie. Ik heb uitdagende nummers gezongen en hoge noten gepakt die ik eerder ontweek. Ik was niet bang om mijn emoties te tonen en ben regelmatig buiten mijn comfortzone getreden. Ik ben trots. Het was goed en wat mij betreft gaat het- met de juiste focus en nog meer oefening- alleen maar beter worden de komende maanden. Qua performance, qua techniek en qua innerlijke groei. Ik leg de lat niet te hoog, sta open voor het nieuwe dat op m’n pad komt en blijf toegewijd doorwerken. Grappig genoeg ben ik verre van ontmoedigd. Ik ben juist ontzettend aangemoedigd :-)
En ik ben erg nieuwsgierig naar het leerproces van andere zangers die Muriel begeleidt. Wat zijn hun aspiraties en dromen voor dit najaar?
De komende periode ga ik hier met een aantal over in gesprek.
Benieuwd naar hoe deze gesprekken verlopen? Houd dit blog dan in de gaten!
Reactie schrijven